Recensie Bart Herman ★★★★

In 1993, tijdens de hoogdagen van het legendarische muziekprogramma ‘Tien Om Te Zien’, kende Bart Herman zijn definitieve doorbraak met het nummer ‘Ik Ga Dood Aan Jou’. Nu dertig jaar later was het de ideale gelegenheid om de rijke carrière van Bart eens in het groot te vieren. Naast zijn vaste bandleden Mario Vermandel (contrabas), Dirk Naessens (viool en mandoline) en Raf Helsen (drums) had Bart voor dit speciale optreden in de Koningin Elisabethzaal extra ondersteuning gekregen van David Piedfort (gitaren), Yves Fernandez (trompet en bugel), Marc De Maeseneer (saxofoon) en Peter de Smet (pedal steel). Deze muzikale samenwerking resulteerde in pareltjes van uitvoeringen. De pedal steel zorgde voor een extra country-gevoel terwijl de blazers bij momenten een Mexicaanse toets meegaven. Het optreden was met andere woorden alles wat je van Bart Herman zou mogen verwachten met net dat beetje meer. En om het feest helemaal af te maken, trakteerde Stef Bos nog met een geweldig intense uitvoering van Barts ‘Ode Aan De Zon’.

Bart opende zijn set met ‘Ga Je Met Me Mee’. Het begin was erg ingetogen met een streepje gitaar en een likje pedal steel terwijl Raf Helsen zachtjes de bekkens bewerkte. Maar dan brak het nummer helemaal open en werd het publiek getrakteerd op onvervalste Vlaamse rock van de bovenste plank. De extra muzikanten die Bart Herman voor de gelegenheid had meegebracht leverden echt een meerwaarde voor de klank van de liedjes. Dat merkte je ook bij ‘Een Dag Als Deze’. De combinatie van mandoline, pedal steel en blazers gaf een hele aparte sound die niet alleen lekker vol klonk, maar ook iets uitzonderlijks, iets feestelijks had: het klonk groots zonder pretentieus te zijn. Het paste perfect bij een uitzonderlijk optreden van Bart Herman in de Koningin Elisabethzaal. 

En toen nam Bart zijn publiek mee naar het stationsbuffet van Leuven in het begin van de jaren negentig waar een man zit te wachten op de trein die hem naar een belangrijke vergadering in Brussel moet brengen wanneer er plots een mooie dame in een blauwe outfit zijn aandacht wegkaapt. Het verhaal gaf niet alleen een inkijk in de start van de carrière van Bart Herman, maar zette ook het decor voor het ontstaan van ‘Als Ik Drink’. Dirk Naessens voorzag het nummer van vioolklanken en Peter de Smet vulde die met zijn pedal steel aan tot onvervalste countrymuziek. Het is de muziekstijl waarbij Bart Herman zich als een vis in het water voelt en dat merk je in de manier waarop het lied werd gebracht. Wanneer in het tweede deel van deze song ook de elektrische gitaar en de blazerssectie mee in kwamen vallen, waande je je muzikaal in het zuiden van de Verenigde Staten terwijl de poëtische tekst een onvervalst Vlaams verhaal vertelde dat met die kenmerkende licht hese, ietwat rokerige stem van Bart Herman helemaal tot leven kwam. 

Dat countrymuziek in zijn bloed zit, geeft Bart zonder schroom toe.  Als eerbetoon aan één van zijn grote voorbeelden, bracht hij dan ook ‘Me And Bobby McGee’ van country-legende Kris Kristofferson. Het werd een heerlijke cover om gewoon van te genieten. Speciale gast Stef Bos zou iets later in de show zeggen: “We staan op de schouders van hen die voor ons kwamen”; al had dominee Bos daar iets meer woorden voor nodig. 

Maar het klopt wel: we zijn slechts een schakel in een keten tussen hen die voor ons komen en zij die na ons komen. Het is dan ook goed om dankbaar te zijn voor de mensen naar wie we opkijken. Stef Bos voegde direct het woord bij de daad en zong een ontzettend pakkende vertolking van zijn “signature song” ‘Papa’. Op een kleine misrekening over de vader van Herman na, was het een mooie ode aan de vaders en grootvaders. En het werd nog mooier toen Stef Bos Barts ‘Ode Aan De Zon’ in zijn eigen stijl ging brengen. Het zou zomaar een Bos-nummer kunnen geweest zijn. Qua tekst en gevoel sloeg het de nagel op de kop. We hadden ons geen passender eerbetoon aan Bart Herman kunnen bedenken. 

Uiteraard bracht Bart in deze show ook zijn “signature song”. ‘Ik Ga Dood Aan Jou’ was, zoals te verwachten, een van de absolute hoogtepunten van de namiddag. Er werd optimaal gebruik gemaakt van de muzikale omlijsting om er een onvergetelijke uitvoering van te maken. Bart Herman kreeg de muzikale steun van acht extra muzikanten, want Stef Bos speelde voor de gelegenheid piano voor Bart. De klank was heerlijk en Bart gaf het beste van zichzelf. De Koningin Elisabethzaal vulde zich met het licht van gsm-schermpjes van alle fans die dit moment wilden vastleggen. 

Nu we het toch over uitzonderlijke uitvoeringen hebben, moeten we zeker ook ‘Slaap Mijn Kind’ aanhalen. We zijn sowieso al fan van dit gevoelige slaapliedje, maar hier kregen we echt wel een pareltje te horen. Uiteraard was er het bijzondere stemgeluid van Bart Herman die in combinatie met zijn akoestische gitaar je meenam naar innerlijke rust. Maar dan vielen in de tweede strofe de viool, de saxofoon en de trompet van Yves Fernandez mee in en kwam er onverwacht een extra warm deken bij: het werd ineens een Mexicaans slaapliedje. Een instrumentaal tussenstukje van Dirk Naessens op viool verhuisde ons dan weer net iets noordelijker, tot over de grens in Texas. De onvoorwaardelijke liefde van ouders voor hun baby’s is immers universeel. 

En dan zijn we terug bij de boodschap van dominee Bos. Als je dan toch op schouders moet staan, kan je maar beter een stevig paar kiezen. En daarom zette Bart zijn tweede voet stevig op de schouders van Elvis. Als eerbetoon aan dit grote voorbeeld klonk een swingend ‘Burning Love’ door de Koningin Elisabethzaal. Moeten we hier nog benadrukken dat de extra gitaar, pedal steel en blazers het geheel extra “oomph” gaven? Het was feest op het podium en zoiets voel je in de zaal. 

De gekste combinatie van de namiddag was zonder enige twijfel ‘Ti Vorrei’. Bart vertolkte het lied in het Wevelgems dialect. Dat maakt dat je een song met een Italiaanse oorsprong en titel gezongen kreeg in het West-Vlaams met daarbij, dankzij de blazerssectie, de typische klank van een Mexicaanse mariachi band. Hoe gek kan je een combinatie maken? Maar het mooie van de zaak was wel: het werkte. Deze vreemde en exotische mix van invloeden leverde een mooi melancholisch nummer op. Het was een ideale inleiding voor ‘Herfst’ waarin Yves Fernandez met een solo op zijn bugel de gevoeligheid van dit lied extra in de verf wist te zetten. 

‘Bartje Is Een Leuke Naam’ bracht de sfeer er terug in om op te bouwen naar ‘Zolang De Zon Nog Schijnt’. Vlaamse country-rock vulde een laatste keer de Koningin Elisabethzaal tot in al haar hoekjes en het publiek wist dit ten volle te waarderen. Bart Herman en zijn muzikanten kregen dan ook een welverdiende staande ovatie en voegden er als toegift nog een zacht ‘Gele Rozen’ aan toe. 

< Sascha Siereveld > 

Band:

Mario Vermandel: contrabas
Dirk Naessens: viool en mandoline
Raf Helsen: drums
David Piedfort: gitaren
Yves Fernandez: trompet en bugel
Marc De Maeseneer: saxofoon
Peter de Smet: pedal steel

De setlist:

1. Ga Je Met Me Mee
2. Een Dag Als Deze
3. Als Ik Drink
4. Ogen Van Lood
5. Mijn Hart Is Nu Van Jou
6. Me And Bobby McGee
7. Elitesoldaat
8. Ik Ga Dood Aan Jou (met Stef Bos)
9. Zanger Zonder Meer (Stef Bos)
10. Papa (Stef Bos)
11. Ode Aan De Zon (Stef Bos)
12. Vrienden Van De Rock-‘n-roll
13. Alles Valt Stil
14. Slaap Mijn Kind
15. Ritme Van De Trein
16. Burning Love
17. Ti Vorrei
18. Herfst
19. Bartje Is Een Leuke Naam
20. Zolang De Zon Nog Schijnt 

Bis:

1. Gele Rozen